Teraz nieco bardziej szczegółowo przedstawimy jeden z ważniejszych zabiegów – cięcie roślin.
Podstawą udanego cięcia jest po pierwsze używanie dobrych narzędzi. Sekatory i nożyce do żywopłotów muszą być przede wszystkim ostre, tak by przecinały pędy i gałęzie i nie strzępiły kory. Po drugie, powinny być wygodne i ergonomiczne, muszą dobrze układać się w ręku, lekko chodzić i nie zacinać się. Gdy już mamy odpowiednio przygotowane narzędzia, pozostaje tylko właściwe ich użycie.
Przedstawiamy zatem podstawowe zasady cięcia:
1. Byliny i ozdobne trawy przycinamy krótko przy samej ziemi, usuwamy też zeschnięte liście roślin zimujących w gruncie takich jak funkia.
2. Wrzosy i krzewinki wrzosowate kwitnące jesienią tniemy tuż pod ubiegłorocznymi kwiatostanami.
3. Krzewy liściaste tniemy również dość nisko, tak by przyciąć ubiegłoroczne zaschnięte kwiatostany. Ta zasada odnosi się przede wszystkim do tawuł japońskich, pięciorników, krzewuszek, żylistków, jaśminowców, budlei i berberysów. Przy okazji cięcia pielęgnacyjnego poprawiamy też kształt krzewów. Wysokość cięcia powinna być mniej więcej równa dla wszystkich pędów, tak by rośliny nabrały ładnego kulistego lub owalnego kształtu.
4. Hortensje tniemy tuż nad pierwszą parą nieprzemarzniętych pąków, a jeżeli chcemy je odmłodzić, to wszystkie stare pędy skracamy tuż nad ziemią – nowe wyrosną wtedy z bryły korzeniowej.
5. Róże ścinamy przy samej ziemi, usuwając wszystkie chore i obumarłe pędy.
6. W marcu przycinamy też wszystkie krzewy iglaste oraz żywopłoty formowane z krzewów i krzewinek liściastych i iglastych (bukszpanu, porzeczki alpejskiej, śnieguliczek, ligustru, lawendy, berberysów, grabu, cisów, żywotników, modrzewi, choin).
7. Jałowce płożące, które np. wypuściły pędy na trawnik, strzyżemy tak, aby przywrócić rabacie ładną linię. Podobnie traktujemy kobiercowe irgi i trzmieliny japońskie.
8. Rośliny o pokroju kolumnowym przycinamy lekko od góry, tak by krzewy się zagęszczały.
9. Skracamy powojniki. Tu zadanie jest nieco trudniejsze, gdyż w zależności od odmiany i wieku powojnika wysokość cięcia się zmienia. Warto więc zostawić sobie etykietki, na których zawsze jest umieszczona krótka instrukcja dotycząca pielęgnacji i wysokości, do której należy wiosną daną roślinę przyciąć.
10. Winorośl owocową tniemy za to mocno i bez obaw, zostawiając kilka najzdrowszych pędów o długości ok. 1 m, tak by zostały po 2-3 pąki liściowe.
11. Starsze krzewy odmładzamy, prześwietlając je – wycinając przy samej ziemi najgrubsze stare pędy i wyrównując pozostałe. Wysokość cięcia zależy tu głównie od rozmiarów rośliny. Szybko rosnące derenie i pęcherznice tniemy bez litości i obawy nawet na wysokość 30-40 cm nad glebą.
12. Jeżeli mamy drzewka owocowe, to u samej nasady wycinamy wszystkie wybujałe w górę długopędy, czyli tzw. wilki. Zabieg ten jest szczególnie ważny w przypadku jabłoni i przyczynia się do wzrostu plenności naszego sadu.
13. Strzyżemy „na pazia” zbyt długie, opadające na ziemię czuprynki płaczących odmian drzew i krzewów (modrzewie, karagany, brzozy, graby). Wyjątek stanowią tu miniaturowe odmiany wierzb kwitnące przed rozwojem liści (np. wierzba iwa). W przeciętnej wielkości przydomowym ogrodzie zazwyczaj wystarczają sekatory ręczne. Jeśli jednak mamy bardzo duży ogród i dużo formowanych żywopłotów, warto zainwestować w elektryczne lub spalinowe nożyce do żywopłotu. Z pewnością bardzo skróci to czas naszej pracy – tym cenniejszy, że wiosną czeka nas dużo innych ogrodowych zajęć.Na kolejnych stronach Ogrodu lokalnego prezentujemy przegląd narzędzi ułatwiających przycinanie roślin o zróżnicowanych gabarytach i wymaganiach.
Co z odpadami?
Po każdej wiosennej akcji cięcia mamy do zagospodarowania dosyć pokaźną górę gałęzi. Możemy oczywiście przy tej okazji uczcić inaugurację sezonu rozpalając ognisko, jednak warto takie odpady potraktować bardziej racjonalnie i za pomocą specjalnego urządzenia rozdrobnić je, tworząc wartościową ściółkę na nasze rabaty. W niczym nie ustępuje ona popularnej korze, a satysfakcję daje nam świadomość perfekcyjnie i ekologicznie wykorzystanych odpadów.